Ο κόσμος αλλάζει... Και εσύ δεν το βλέπεις. Χαμένος στην μοναδική πανομοιότυπη συμπεριφορά σου. Δεν βλέπεις, δεν ακους, δεν μιλάς. Δεν αλλάζεις. Κι όμως ο κόσμος θα αλλάξει χωρίς εσένα. Δεν θα σε περιμένει να προφτάσεις. Μόνο θα αλλάξει, κι εσύ θα κοιτάς σαν χαμένος περιμένοντας να δεις και να ζήσεις τα ίδια. 
Όμως ποτέ δεν θα έρθουν τα ίδια, μόνο άλλα. Άλλα, που δεν γνώρισες ποτέ.
Γι αυτό ετοιμάσου, γίνε πανέτοιμος για την μεγάλη αλλαγή. Γίνε δεκτικός απέναντι στο διαφορετικό. Γιατί οι αλλαγές δεν θα σε περιμένουν. 
Όπως την αρχική, μοναδική μεγάλη έκρηξη, τώρα θα γίνει η αλλαγή, ακόμα και αν είναι μόνο μέσα σου. ΆΛΛΑΞΕ.

Πόσο δυνατός είσαι φαίνεται...

Όταν όλα γύρω σου καταρρέουν σαν ένας πύργος απο τραπουλόχαρτα

Όταν όλα γύρω σου φαίνονται σαν βομβαρδισμένο τοπίο, όταν όλα όσα ήξερες έχουν χάσει την αξία τους, το νόημά τους.

Και καλά ως εδώ. Μπορείς να κρατηθείς, να φαίνεσαι δυνατός, να είσαι ακόμα. 

Όταν όμως οι άνθρωποι που αγαπάς, όταν εκείνοι που νόμιζες πως ήξερες, που νόμιζες πως είχαν μια ποιότητα, ένα πλασματικό χαρακτήρα διαφορετικό στο μυαλό σου το ομιχλώδες, όταν εκείνοι φανούν στα μάτια σου όπως πραγματικά είναι, μικροί, ανώφελοι, ασήμαντοι, παρασυρμένοι απο δαίμονες όχι και τόσο τρομερούς, αλλά απο  μικρά πονηρά δαιμόνια που λίγο να προσπαθούσαν να κατάφερναν να απωθήσουν, όταν παρασύρονται και καίγονται απο ασήμαντα, ποταπά δαιμόνια, τότε πως μπορείς να είσαι δυνατός;

Όταν ξέρεις ότι έχεις ζήσει μέσα στο ψέμα, την υποκρισία, την αιωνίως επαναμβανόμενη παράσταση που ο ίδιος έχεις στήσει, τότε δεν μπορείς να είσαι δυνατός.

Έχεις κάθε δικαιολογία του κόσμου να σπάσεις.

Γιατί, οι άνθρωποι που αγάπησες δεν έχουν πλέον (τόση) αξία.

Εγώ και η σκιά μου...

Την έχω μάθει να με ακολουθεί παντού.

Διπλώνεται σε ανύποπτο χρόνο, μικραίνει, μεγαλώνει, χωράει σε κουτί.

Ενώνεται μαζί μου κάποτε και γινόμαστε ένα.

Κάποτε υπάρχει αλλά δε φαίνεται.

Με αγαπάει.

Είναι δικιά μου και μόνο.

Έχει το σχήμα μου αλλά με μια πιο τερατώδη υφή...

Αν θέλω την κρατάω από το χέρι...

Μέσα απ' αυτήν ψηλώνω και εγώ, λεπταίνω, χοντραίνω...

Την εμπιστέυομαι. Αλλά και πάλι χάνεται κάποτε απ'τα μάτια μου.

Τη σκοτώνει η νύχτα.

Κάτω απ'τις λάμπες του δρόμου, ξανανιώνει... συναντάει τη δικιά σου κάποτε.

Και ενώνονται, οι δυό τερατώδεις σκιές μας.

Πόσο ωραία είναι η ζωή. Όταν δεν έχεις τι να χάσεις. Όταν έχεις ήδη χάσει τα πάντα. Όταν ο κόσμος γύρω σου πεθαίνει. Όταν κορμιά κειτονται χάμω. Όταν δεν έχει ψωμί η μάνα να δώσει στο παιδί της. Όταν η νύχτα τρυπώνει μέσα στα σώματα άγρια. Όταν η ανισότητα βασιλεύει. Όταν η αδικία σεριανίζει στα στενά της πόλης. Όταν αλλοδαποί και ημεδαποί αλωνίζουν αβοήθητοι. Όταν το ανώτερο όν ξεφτιλίζεται. Όταν, όταν όταν...

Όταν το μέλλον φαίνεται σαν καταδίκη, όταν η αλαζονεία κάνει παρέα με τη φρίκη.

Τότε ξέρεις. Έχεις μάθει να ανησυχείς. Για πράγματα ασήμαντα.

Χριστούγεννιάτικο Κέικ

Η Ρέα φτιάχνει χριστουγεννιάτικο κέικ. Μέσα στο μίξερ ρίχνει αλεύρι, ζάχαρη, πολύχρωμα γλυκά του κουταλιού κομμένα σε κομματάκια. Μέσα σε ένα μπώλ χτυπάει τα αυγουλάκια τα χτυπάει με λύσσα, μέχρι που σφίγγουν και γίνονται μαρέγκα. Σύννεφα πουπουλένια που τα ρίχνει και αυτά μέσα στο μίξερ. Στο ραδιόφωνο ακούγεται το λάστ κρίστμας και άλλα υπέροχα χριστουγεννιάτικα τραγούδια... Τα λαμπάκια αναβοσβήνουν πάνω στο πανέμορφο δέντρο και οι καμπάνες της εκκλησιάς ακούγονται από μακριά. Η Ρέα ρίχνει και τα τελευταία υλικά στο μίξερ. Ρίχνει κανέλα και βανίλια. Ρίχνει μέσα στο μίξερ σπασμένα όνειρα ενός ολόκληρου χρόνου, δάκρυα, κομματάκια από την καρδιά της που έγινε γυάλινη και θρυμματίζεται εύκολα. Επίσης ρίχνει μέσα μια φούχτα ανεκπλήρωτες ευχές καθώς και λίγα ονόματα ανθρώπων που εξαφανίστηκαν. Το μίξερ γυρίζει κάνοντας τη δουλειά του και ανακατεύοντας όλα τα υλικά. 

"Είναι υπέροχα τα Χριστούγεννα". 

Σκέφτεται η Ρέα και ρίχνει το μίγμα σε ένα στρογγυλό ταψί με τρύπα στη μέση. Το βάζει στο φούρνο και περιμένει να ψηθεί για να ρίξει το κάτασπρο γλάσο.

Στην θάλασσα...

   Ρουφάω την κοιλιά μου... Φοράω το φωσφωριζέ μαγιό μου και κρατάω μια ρακέτα στο χέρι. Το μπαλάκι τινάγεται προς το μέρος μου, το στέλνω στον απέναντι χαμογελώντας. Έρχεται ξανα προς το μέρος μου, πέφτει κάτω στο νερό. Σκύβω με χάρη, ρουφώντας ακόμα την κοιλιά μου, οι γλουτοί τεντώνονται και ανακτώ ξανα την μικρή μπάλα. Τακ -τακ, τακ-τακ, ακούγονται οι πολύχρωμες μπάλες που χτυπάνε πάνω στις πολυάριθμες ρακέτες. Τριγύρω μου άνθρωποι ηλιοκαμένοι αλοιμμένοι με λάδια, που φοράνε μεγάλα "προστατευτικά" γυαλιά ηλίου και απολαμβάνουν την θάλασσα. 

   Σκέφτομαι ότι η θάλασσα είναι πάντα εκεί, όλο τον χρόνο, κάθε μέρα. Είναι απαρατήρητη τον χειμώνα, ενω το καλοκαίρι αλλάζει πρόσωπο, σαν μια ξεχασμένη ερωμένη στην οποία ο εραστής γυρνάει τις θερμές μέρες. Και κοπάδια ανθρώπων τρέχουν κοντά της, μπαίνουν μέσα της, την χαίρονται και την απολαμβάνουν. Και εκείνη ήρεμη τους καλωσορίζει και τους χαϊδεύει. Μέχρι το τέλος, μέχρι να αρχίσουν τα κρύα και να αδειάσει και πάλι. Μέχρι όλοι να χορτάσουν απο κείνη και ξανά να την ξεχάσουν, να περνάνε απο μπροστά της και να αδιαφορούν. Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι που θα έχουν ξανα την ανάγκη να μπούν μέσα της και πάλι.

    Φοράω το μαγιό μου και χτυπώ το μπαλάκι. Τακ-τακ, τακ-τακ...

Απογοήτευση...

ΊΣΩΣ ...
να μην είναι θεμιτό για τους ανθρώπους να απογοητεύονται। Μπορείς να λυπάσαι, να χαίρεσαι, να θυμώνεις, ακόμα και να εξοργίζεσαι όσες φορές θέλεις, με όση ένταση και να θέλεις, αλλά απαγορεύεται να απογοητεύεσαι।
Η λέξη απογοήτευση και μόνο αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα...
Οι γύρω σου θα κάνουν τα πάντα για να σε αποτρέψουν απο το να απογοητευτείς, θα σε πείσουν ότι λυπήθηκες, ότι θύμωσες, ότι τέλος πάντων κάνεις λάθος στο συναίσθημα και στην ονομασία του। Γιατι;
Γιατί η απογοήτευση σε φέρνει πιο κοντά στην παραίτηση।
Και ο περίγυρος θα κάνει τα πάντα για να σε αποτρέψει απο το να παραιτηθείς।
Η αλήθεια είναι ότι και η απογοήτευση απο ανθρώπους και καταστάσεις είναι κάτι συνηθισμένο και επιτρεπόμενο!
Ακόμα και αν σε φέρνει κοντά στην παραίτηση...