Εγώ και η σκιά μου...

Την έχω μάθει να με ακολουθεί παντού.

Διπλώνεται σε ανύποπτο χρόνο, μικραίνει, μεγαλώνει, χωράει σε κουτί.

Ενώνεται μαζί μου κάποτε και γινόμαστε ένα.

Κάποτε υπάρχει αλλά δε φαίνεται.

Με αγαπάει.

Είναι δικιά μου και μόνο.

Έχει το σχήμα μου αλλά με μια πιο τερατώδη υφή...

Αν θέλω την κρατάω από το χέρι...

Μέσα απ' αυτήν ψηλώνω και εγώ, λεπταίνω, χοντραίνω...

Την εμπιστέυομαι. Αλλά και πάλι χάνεται κάποτε απ'τα μάτια μου.

Τη σκοτώνει η νύχτα.

Κάτω απ'τις λάμπες του δρόμου, ξανανιώνει... συναντάει τη δικιά σου κάποτε.

Και ενώνονται, οι δυό τερατώδεις σκιές μας.

Πόσο ωραία είναι η ζωή. Όταν δεν έχεις τι να χάσεις. Όταν έχεις ήδη χάσει τα πάντα. Όταν ο κόσμος γύρω σου πεθαίνει. Όταν κορμιά κειτονται χάμω. Όταν δεν έχει ψωμί η μάνα να δώσει στο παιδί της. Όταν η νύχτα τρυπώνει μέσα στα σώματα άγρια. Όταν η ανισότητα βασιλεύει. Όταν η αδικία σεριανίζει στα στενά της πόλης. Όταν αλλοδαποί και ημεδαποί αλωνίζουν αβοήθητοι. Όταν το ανώτερο όν ξεφτιλίζεται. Όταν, όταν όταν...

Όταν το μέλλον φαίνεται σαν καταδίκη, όταν η αλαζονεία κάνει παρέα με τη φρίκη.

Τότε ξέρεις. Έχεις μάθει να ανησυχείς. Για πράγματα ασήμαντα.