Εγώ και η σκιά μου...

Την έχω μάθει να με ακολουθεί παντού.

Διπλώνεται σε ανύποπτο χρόνο, μικραίνει, μεγαλώνει, χωράει σε κουτί.

Ενώνεται μαζί μου κάποτε και γινόμαστε ένα.

Κάποτε υπάρχει αλλά δε φαίνεται.

Με αγαπάει.

Είναι δικιά μου και μόνο.

Έχει το σχήμα μου αλλά με μια πιο τερατώδη υφή...

Αν θέλω την κρατάω από το χέρι...

Μέσα απ' αυτήν ψηλώνω και εγώ, λεπταίνω, χοντραίνω...

Την εμπιστέυομαι. Αλλά και πάλι χάνεται κάποτε απ'τα μάτια μου.

Τη σκοτώνει η νύχτα.

Κάτω απ'τις λάμπες του δρόμου, ξανανιώνει... συναντάει τη δικιά σου κάποτε.

Και ενώνονται, οι δυό τερατώδεις σκιές μας.