Ρουφάω την κοιλιά μου... Φοράω το φωσφωριζέ μαγιό μου και κρατάω μια ρακέτα στο χέρι. Το μπαλάκι τινάγεται προς το μέρος μου, το στέλνω στον απέναντι χαμογελώντας. Έρχεται ξανα προς το μέρος μου, πέφτει κάτω στο νερό. Σκύβω με χάρη, ρουφώντας ακόμα την κοιλιά μου, οι γλουτοί τεντώνονται και ανακτώ ξανα την μικρή μπάλα. Τακ -τακ, τακ-τακ, ακούγονται οι πολύχρωμες μπάλες που χτυπάνε πάνω στις πολυάριθμες ρακέτες. Τριγύρω μου άνθρωποι ηλιοκαμένοι αλοιμμένοι με λάδια, που φοράνε μεγάλα "προστατευτικά" γυαλιά ηλίου και απολαμβάνουν την θάλασσα.
Σκέφτομαι ότι η θάλασσα είναι πάντα εκεί, όλο τον χρόνο, κάθε μέρα. Είναι απαρατήρητη τον χειμώνα, ενω το καλοκαίρι αλλάζει πρόσωπο, σαν μια ξεχασμένη ερωμένη στην οποία ο εραστής γυρνάει τις θερμές μέρες. Και κοπάδια ανθρώπων τρέχουν κοντά της, μπαίνουν μέσα της, την χαίρονται και την απολαμβάνουν. Και εκείνη ήρεμη τους καλωσορίζει και τους χαϊδεύει. Μέχρι το τέλος, μέχρι να αρχίσουν τα κρύα και να αδειάσει και πάλι. Μέχρι όλοι να χορτάσουν απο κείνη και ξανά να την ξεχάσουν, να περνάνε απο μπροστά της και να αδιαφορούν. Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι που θα έχουν ξανα την ανάγκη να μπούν μέσα της και πάλι.
Φοράω το μαγιό μου και χτυπώ το μπαλάκι. Τακ-τακ, τακ-τακ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου