Χριστούγεννιάτικο Κέικ

Η Ρέα φτιάχνει χριστουγεννιάτικο κέικ. Μέσα στο μίξερ ρίχνει αλεύρι, ζάχαρη, πολύχρωμα γλυκά του κουταλιού κομμένα σε κομματάκια. Μέσα σε ένα μπώλ χτυπάει τα αυγουλάκια τα χτυπάει με λύσσα, μέχρι που σφίγγουν και γίνονται μαρέγκα. Σύννεφα πουπουλένια που τα ρίχνει και αυτά μέσα στο μίξερ. Στο ραδιόφωνο ακούγεται το λάστ κρίστμας και άλλα υπέροχα χριστουγεννιάτικα τραγούδια... Τα λαμπάκια αναβοσβήνουν πάνω στο πανέμορφο δέντρο και οι καμπάνες της εκκλησιάς ακούγονται από μακριά. Η Ρέα ρίχνει και τα τελευταία υλικά στο μίξερ. Ρίχνει κανέλα και βανίλια. Ρίχνει μέσα στο μίξερ σπασμένα όνειρα ενός ολόκληρου χρόνου, δάκρυα, κομματάκια από την καρδιά της που έγινε γυάλινη και θρυμματίζεται εύκολα. Επίσης ρίχνει μέσα μια φούχτα ανεκπλήρωτες ευχές καθώς και λίγα ονόματα ανθρώπων που εξαφανίστηκαν. Το μίξερ γυρίζει κάνοντας τη δουλειά του και ανακατεύοντας όλα τα υλικά. 

"Είναι υπέροχα τα Χριστούγεννα". 

Σκέφτεται η Ρέα και ρίχνει το μίγμα σε ένα στρογγυλό ταψί με τρύπα στη μέση. Το βάζει στο φούρνο και περιμένει να ψηθεί για να ρίξει το κάτασπρο γλάσο.

Στην θάλασσα...

   Ρουφάω την κοιλιά μου... Φοράω το φωσφωριζέ μαγιό μου και κρατάω μια ρακέτα στο χέρι. Το μπαλάκι τινάγεται προς το μέρος μου, το στέλνω στον απέναντι χαμογελώντας. Έρχεται ξανα προς το μέρος μου, πέφτει κάτω στο νερό. Σκύβω με χάρη, ρουφώντας ακόμα την κοιλιά μου, οι γλουτοί τεντώνονται και ανακτώ ξανα την μικρή μπάλα. Τακ -τακ, τακ-τακ, ακούγονται οι πολύχρωμες μπάλες που χτυπάνε πάνω στις πολυάριθμες ρακέτες. Τριγύρω μου άνθρωποι ηλιοκαμένοι αλοιμμένοι με λάδια, που φοράνε μεγάλα "προστατευτικά" γυαλιά ηλίου και απολαμβάνουν την θάλασσα. 

   Σκέφτομαι ότι η θάλασσα είναι πάντα εκεί, όλο τον χρόνο, κάθε μέρα. Είναι απαρατήρητη τον χειμώνα, ενω το καλοκαίρι αλλάζει πρόσωπο, σαν μια ξεχασμένη ερωμένη στην οποία ο εραστής γυρνάει τις θερμές μέρες. Και κοπάδια ανθρώπων τρέχουν κοντά της, μπαίνουν μέσα της, την χαίρονται και την απολαμβάνουν. Και εκείνη ήρεμη τους καλωσορίζει και τους χαϊδεύει. Μέχρι το τέλος, μέχρι να αρχίσουν τα κρύα και να αδειάσει και πάλι. Μέχρι όλοι να χορτάσουν απο κείνη και ξανά να την ξεχάσουν, να περνάνε απο μπροστά της και να αδιαφορούν. Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι που θα έχουν ξανα την ανάγκη να μπούν μέσα της και πάλι.

    Φοράω το μαγιό μου και χτυπώ το μπαλάκι. Τακ-τακ, τακ-τακ...

Απογοήτευση...

ΊΣΩΣ ...
να μην είναι θεμιτό για τους ανθρώπους να απογοητεύονται। Μπορείς να λυπάσαι, να χαίρεσαι, να θυμώνεις, ακόμα και να εξοργίζεσαι όσες φορές θέλεις, με όση ένταση και να θέλεις, αλλά απαγορεύεται να απογοητεύεσαι।
Η λέξη απογοήτευση και μόνο αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα...
Οι γύρω σου θα κάνουν τα πάντα για να σε αποτρέψουν απο το να απογοητευτείς, θα σε πείσουν ότι λυπήθηκες, ότι θύμωσες, ότι τέλος πάντων κάνεις λάθος στο συναίσθημα και στην ονομασία του। Γιατι;
Γιατί η απογοήτευση σε φέρνει πιο κοντά στην παραίτηση।
Και ο περίγυρος θα κάνει τα πάντα για να σε αποτρέψει απο το να παραιτηθείς।
Η αλήθεια είναι ότι και η απογοήτευση απο ανθρώπους και καταστάσεις είναι κάτι συνηθισμένο και επιτρεπόμενο!
Ακόμα και αν σε φέρνει κοντά στην παραίτηση...